Abstrakty wykładów
How to work with C – PTSD – the difference between shock and developmental trauma – an introduction
[Jak pracować z C – PTSD – różnica między traumą szokową a traumą rozwojową – wprowadzenie]
Wykład będzie prowadzony w języku angielskim z tłumaczeniem na język polski.
Abstrakt:
Podczas wykładu omówione zostaną różnice między traumą szokową a traumą rozwojową oraz ich znaczenie w procesie terapii złożonego PTSD (C-PTSD). Trauma szokowa to pojedyncze, intensywne wydarzenie, które przekracza zdolności adaptacyjne jednostki, podczas gdy trauma rozwojowa wynika z chronicznych, powtarzających się doświadczeń, takich jak zaniedbanie lub przemoc w dzieciństwie. Praca terapeutyczna z C-PTSD wymaga rozpoznania wielowymiarowych skutków tych doświadczeń, min. obejmujących trudności w regulacji emocji, relacjach interpersonalnych i poczuciu własnej wartości. Wykład wprowadza w proces leczenia osób borykających się z konsekwencjami traumy rozwojowej i relacyjnej, uwzględniając znaczenie neurobiologii traumy oraz koncentrację na wspieraniu integracji tożsamości osoby oraz na odbudowie jej zdrowia psychicznego.
dr med. Beate Leisse
Psychiatrka i psychoterapeutka pracująca obecnie we własnej praktyce w Essen, w Niemczech. Ukończyła całościowy kurs psychoterapeutyczny w modlaności psychodynamicznej. Jest certyfikowaną terapeutką w zakresie EMDR™, Somatic Experiencing™ i NARM™ (Neuroafektywny Model Relacyjny).
Od 2015 r. współpracuje z dr Laurencem Hellerem i Michaelem Mokrusem w organizacji szkoleń zaawansowanych NARM™, a od 2022 roku jest nauczycielką NARM™ w różnych krajach Europy – metodzie dedykowanej terapii osób z borykających się z konsekwencjami traumy relacyjnej i rozwojowej oraz C-PTSD.
Wypadania i pęknięcia – wpływ traumy wczesnodziecięcej na rozwój – perspektywa psychodynamiczna
Abstrakt:
Mary Oliver – Pęknięcie
Schodzę nad brzeg morza.
Jak wszystko lśni w porannym świetle!
Szpic trąbika,
pęknięty schowek mięczaka,
otwarte, niebieskie małże,
księżycowe ślimaki, bladoróżowe i oszpecony pąkiel –
i nic zupełnie całe lub zamknięte, ale obszarpane, rozdarte,
zrzucone przez mewy na szare skały, już nie wilgotne.
To jest jak szkoła
małych słów,
tysiąca słów.
Najpierw pojmujesz, co znaczy każde jedno
ostryga siodełkowa, pobrzeżka, przegrzebek,
wypełnione księżycowym światłem.
Potem zaczynasz, powoli, czytać całą historię.
Traumatyczne wydarzenia i przeżycia mają istotny wpływ na rozwój i funkcjonowanie człowieka. Traumy można leczyć pod warunkiem, że wspólnie z pacjentem zrozumiemy i nadamy im znaczenie. Zgodnie z kluczową tezą podejścia psychoanalitycznego przeżycia traumatyczne budzą tłumione cierpienia i deficyty doświadczone w dzieciństwie. Wczesnodziecięce traumy, często są nie do odpamiętania, ale wyrażają się zaburzeniami psychosomatycznymi, osobowości, prowadzą do powstawania chorób psychicznych. Mówiąc o traumie mam na myśli traumy relacyjne, doświadczone w niemowlęctwie, a nawet w życiu płodowym, okresie okołoporodowym, wczesnym dzieciństwie oraz rzeczywiste doświadczenia dziecka: przebyte ciężkie choroby, pobyty w szpitalach, urazy, wypadki, przemoc, nadużycia seksualne i inne.
Freud twierdził, że umysł człowieka otoczony jest swoistą skórą, bądź tarczą ochronną, która w wyniku rozwoju uzyskuje postać wybiórczej wrażliwości na bodźce wewnętrzne oraz zewnętrzne, powodującej odrzucanie nadmiernej stymulacji. Traumę zatem można nazwać swoistą raną – uszkodzeniem powłoki emocjonalnej, psychicznej. Podążając za freudowskim rozumieniem traumy umysł może zostać zraniony i uszkodzony przez różnego rodzaju wydarzenia, być może w przypadku niektórych pacjentów trwale i nieodwracalnie, szczególnie jeżeli uszkodzenie było dotkliwe bądź wczesne, stąd tytuł mojego wykładu „Wypadania i pęknięcia”
W swoim wykładzie odniosę się do rozumienia traumy w ujęciu psychodynamicznym, opartym na teoriach znanych psychoanalityków, przede wszystkim pomieszczania (kontenerowania) Wilfreda Biona, kompleksu martwej matki Andre Greena oraz wystarczająco dobrej matki Donalda Winnicotta oraz myśleniu o traumie Zygmunta Freuda.
mgr Katarzyna Ćwirko-Kusztan
Kierownik i superwizorka zespołu Poradni Psychoterapii Medycznej HarmonyMed.
Kierownik „Całościowego Kursu Psychoterapii ze Szczególnym Uwzględnieniem Podejścia Psychodynamicznego”, akredytowanego przez Sekcję Naukową Psychoterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.
Specjalistka psychologii klinicznej, certyfikowana psychoterapeutka i superwizorka oraz egzaminatorka Sekcji Naukowej Psychoterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego oraz członkini Zarządu Grupy Roboczej Superwizorów.
Superwizorka szkoleniowa psychoterapeutów z całej Polski oraz superwizorka zespołów klinicznych i terapeutycznych na terenie Dolnego i Górnego Śląska. We współpracy z Poradnią Psychoterapii Medycznej HarmonyMed prowadzi szkolenia merytoryczne i seminaria superwizyjne skierowane do psychoterapeutów z innych ośrodków klinicznych.
Prezeska Dolnośląskiego Stowarzyszenia Psychoterapeutów.
Autorka wielu wystąpień prezentowanych na ogólnopolskich konferencjach naukowych.
https://psychoterapeuta-wroclaw.com/katarzyna-cwirko-kusztan/
Terapia poznawczo-behawioralna osób dorosłych doświadczonych traumą wykorzystania seksualnego
Abstrakt:
Wykorzystanie seksualne może w wyjątkowo złożony i niezwykle dotkliwy sposób wpływać na zdrowie oraz funkcjonowanie osób, które go doświadczyły. W ramach wystąpienia przedstawione zostaną główne założenia terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) skierowanej do pacjentów zmagających się z konsekwencjami tego rodzaju traumy. Omówiony zostanie model wyjaśniający, w jaki sposób ukształtowane na skutek urazu przekonania i nieadaptacyjne sposoby radzenia sobie podtrzymują objawy w dorosłym życiu. Prezentacja obejmie zagadnienia związane z dostosowaniem CBT do potrzeb osób cierpiących na złożoną traumę relacyjną, ze szczególnym uwzględnieniem wyzwań w nawiązywaniu przymierza terapeutycznego – często utrudnionego przez brak zaufania i trudności w regulacji afektu. Omówione zostaną również kluczowe metody wykorzystywane w poznawczo-behawioralnej terapii osób z traumą wykorzystania seksualnego, takie jak ekspozycja, techniki poznawcze ukierunkowane na zmianę myślenia, trening umiejętności społecznych i regulacji emocji, a także psychoedukacja, która pomaga pacjentom lepiej rozumieć własne reakcje i rozwijać skuteczne strategie radzenia sobie. Zaprezentowane zostaną ponadto interwencje wywodzące się z tzw. „trzeciej fali CBT”, wspierające elastyczność psychologiczną, proces odbudowy poczucia bezpieczeństwa i tożsamości, a także rozwijające wyrozumiałość, samowspółczucie i akceptację w miejsce samokrytycznych myśli, wstydu czy poczucia winy.
dr Agnieszka Nomejko
Psycholożka z tytułem doktora nauk społecznych w dziedzinie psychologii, spec. psychoseksuologii, seksuolożką kliniczną (certyfikat PTS nr 117), certyfikowaną psychoterapeutką poznawczo-behawioralną (certyfikat PTTPiB nr 2173). Jest założycielką i kierownikiem Centrum Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej oraz Instytutu Terapii Par we Wrocławiu.
Od ponad czternastu lat prowadzi terapię par oraz indywidualną. Pracuje ze społecznością LGBTQ+ oraz GSRD (Gender Sexual and Relationship Diversity). Studia magisterskie i doktorskie ukończyła w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Pracę doktorską obroniła z wyróżnieniem. Jest również absolwentką studiów podyplomowych „Pomoc psychologiczna w dziedzinie seksuologii” na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Otrzymała nagrodę Ministra Zdrowia za zdanie Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego w dziedzinie psychoseksuologii z najwyższym wynikiem w kraju. Kompetencje z zakresu psychoterapii rozwijała w 4-letniej Szkole Psychoterapii Poznawczo–Behawioralnej CBT w Warszawie, rekomendowanej przez Polskie Towarzystwo Terapii Poznawczo-Behawioralnej PTTPiB (szkolenie z psychoterapii ukończyła z wyróżnieniem).
Poza praktyką kliniczną jest adiunktką w Katedrze Psychologii Klinicznej i Zdrowia Instytutu Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Prowadzi również zajęcia z zakresu seksuologii i psychoterapii na Uniwersytecie SWPS w Poznaniu. Jest biegłą sądową ad hoc, autorką artykułów naukowych, monografii i kierowniczką projektów badawczych z zakresu psychologii zdrowia i seksuologii. Współpracuję z lekarzami, psychologami, psychoterapeutami, fizjoterapeutami, pedagogami tworząc wielospecjalistyczne zespoły. Współtworzyła i realizowała projekty dotyczące zdrowia psychicznego i seksualnego współfinansowane przez International Planned Parenthood Federation, Ministerstwo Edukacji, Ministerstwo Pracy, Ministerstwo Zdrowia. Należy do Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego i Polskiego Towarzystwa Terapii Poznawczo-Behawioralnej.
https://cppb.pl/nasi-specjalisci/psycholog/agnieszka-nomejko
O traumie relacyjnej w kontekście terapii par
Abstrakt:
W ramach wykładu podjęty zostanie temat wpływu traumy złożonej i jej konsekwencji na dynamikę relacji w parze. Trauma relacyjna, zwłaszcza o charakterze rozwojowym, determinuje trudności w budowaniu zaufania, intymności i bezpiecznej więzi, co w kolejnych etapach życia przekładać się będzie na powstawianie szeregu problemów w funkcjonowaniu związku partnerskiego, takich jak nasilające się konflikty, problemy komunikacyjne, jak również zachowania przemocowe. W terapii par kluczowe jest zrozumienie, jak przeszłe doświadczenia obu partnerów wpływają na ich wzorce zachowań i reakcje w sytuacjach różnicy zdań. W efekcie terapeuta, aby pomóc parze, będzie koncentrować się na wspieraniu ich w przywracaniu poczucia bezpieczeństwa, budowaniu empatii, a następnie poprawie komunikacji wolnej od projekcji i błędnych interpretacji zachowań drugiej osoby. Podczas wykładu omówione zostaną praktyczne narzędzia i perspektywy myślenia, które pomogą terapeutom pracującymi z param wesprzeć swoich klientów w procesie przebudowy relacji naznaczonej konsekwencjami traumy relacyjnej.
dr Marta Kochan-Wójcik
Psycholożka ze stopniem naukowym doktora w tej dziedzinie i dwudziestoletnim doświadczeniem akademickim zdobytym na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie prowadziła zajęcia głównie z zakresu psychologii klinicznej i zajmowała się pracą naukową zogniskowaną wokół tematyki cielesności.
W praktyce terapeutycznej specjalizuje się w terapii par oraz w terapii osób po doświadczeniach kryzysowych i traumach rozwojowych. Współpracuje z wrocławskimi uczelniami wyższymi, fundacjami oraz ośrodkami pomocy społecznej organizując szkolenia i superwizje dla osób zajmujących się udzielaniem pomocy psychologicznej w różnej formie.
Jest współzałożycielką Instytutu Terapii Par oraz Stowarzyszenia Terapeutów Traumy Relacyjnej. Należy do Dolnośląskiego Stowarzyszenia Psychoterapeutów.
Interesując się tematyką terapii osób borykających się z konsekwencjami przeżytej traumy ukończyła kursy z zakresu Neuroafektywnego Rozwoju Osobowości wg modelu Mariane Benzen, Somatic Experiencing® oraz NeuroAffective Relational Model™: kurs podstawowy i kursy zaawansowane. Od kilku lat aktywnie wspiera terapeutów szkolących się w modalności NARM asystując w kursach organizowanych w Polsce i za granicą.
Jak umysł radzi sobie z doświadczeniami niemożliwymi do przyswojenia?
Trauma relacyjna stanowi istotny czynnik ryzyka w rozwoju różnych form psychopatologii. W wystąpieniu przybliżone zostaną kliniczne skutki traumy złożonej, ze szczególnym uwzględnieniem wpływu wczesnych doświadczeń urazowych na rozwój objawów dysocjacyjnych o charakterze odcięcia i kompartmentalizacji. Przedstawione zostaną podstawowe objawy dysocjacyjne, wynikające z niemożności integracji zagrażających elementów przeżycia traumatycznego, a także zróżnicowane poziomy fragmentacji w świetle teorii strukturalnej dysocjacji osobowości.
dr hab. Igor Pietkiewicz
Samodzielny pracownik naukowy zatrudniony na stanowisku badawczym w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie, kierownik Centrum Badań nad Traumą i Dysocjacją (CBTD), psychoterapeuta i superwizor psychoterapii. Wcześniej, do 2022 roku, pracował na stanowisku profesora Uniwersytetu SWPS na Wydziale Psychologii w Katowicach. Był założycielem i pełnił funkcję kierownika Pracowni Badań Jakościowych (QualLab) i przewodniczącego Wydziałowej Komisji ds. Etyki Badań. Od wielu lat jest mentorem i członkiem zarządu European Society for Trauma & Dissociation (www.estd.org), a obecnie pełni funkcję przewodniczącego tego Towarzystwa.
W obszarze naukowym, zajmuje się wpływem kultury na zdrowie i radzenie sobie z trudnościami oraz wykorzystywaniem dostępnych zasobów. Prowadził projekty finansowane przez Narodowe Centrum Nauki, w których eksplorował zmiany świadomości (depersonalizację i derealizację) oraz obrazy kliniczne osób, które były poddawane wcześniej egzorcyzmom. Był promotorem prac magisterskich i doktorskich w dziedzinie psychologii.
Uzyskał certyfikat psychoterapeuty i superwizora Sekcji Naukowej Psychoterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, Europejski Certyfikat Psychoterapeuty, certyfikat Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychodynamicznej, certyfikat terapeuty i konsultanta EMDR Europe. Przez wiele lat pracował klinicznie w Dziennym Oddziale Psychiatrycznym w Sosnowcu, gdzie prowadził kwalifikację do terapii, psychoterapię grupową, superwizował terapeutów i koordynował program stażu do certyfikatu psychoterapeuty akredytowany przez SNP PTP. Obecnie prowadzi praktykę prywatną w Katowicach, gdzie konsultuje i leczy głównie osoby dorosłe z doświadczeniami traumy złożonej.
Zastosowanie dotyku w terapii traumy rozwojowej
Abstrakt:
W wystąpieniu zaprezentowane zostaną sposoby i cel korzystania z dotyku podczas sesji terapeutycznej z osobą z doświadczeniem traumy złożonej. Zróżnicowany zostanie także dotyk, z jakiego korzystamy w przypadku pracy z osobą, która doświadczyła traumy szokowej oraz intencję dotyku, która prowadzi w trakcie pracy z traumą rozwojową. Omówione zostaną ważne zasady organizujące prace z dotykiem z uwzględnieniem kontekstu etycznego oraz to, w jakich przypadkach takiego sposobu pracy nie należy stosować.
dr Aleksandra Chybicka-Myszka
Psycholożka z kilkunastoletnim doświadczeniem praktycznym a także doktor nauk humanistycznych w zakresie psychologii oraz superwizor pracy z traumą rozwojową i relacyjną w podejściu NARM™. Jest certyfikowanym praktykiem NARM™, Somatic Experiencing® oraz SOMA®. To podejścia terapeutyczne dające nowoczesne, uwzględniające neurofizjologię człowieka metody do pracy z traumą- szokową i rozwojową. W 2022 ukończyłam Masterclass z twórcą metody NARM (Larry Heller) – kursem dotyczącym pracy z osobami z narcystycznym zaburzeniem osobowości oraz borderline.
Dr Aleksandra Chybicka-Myszka jest i współzałożycielką Stowarzyszenia Terapeutów Traumy Relacyjnej. Specjalizuje się w pracy indywidualnej z traumą rozwojową i szokową. Korzysta z wielu narzędzi terapeutycznych, które rozwinęła uczestnicząc w rozlicznych kursach i szkoleniach. Pracując z osobą bardzo ważne jest dla niej odkrywanie zasobów klienta oraz praca w „tu i teraz”. Taka perspektywa służy integracji wszystkich poziomów funkcjonowania człowieka- poznawczego, emocjonalnego, cielesnego i duchowego. Pracuje także rozwojowo z grupami warsztatowymi- z ciałem, ruchem i głosem oraz prowadzi od lat zajęcia i warsztaty w obszarze psychologii stresu, samoregulacji i psychologii sportu.
Developmental Trauma Disorder – kompleksowe podejście do diagnozy i terapii w ujęciu B. van der Kolka
Abstrakt:
Developmental Trauma Disorder (Zaburzenie Traumy Rozwojowej) to kategoria diagnostyczna zaproponowana w 2009 r. przez B. van der Kolka i innych specjalistów.
Jest to próba uchwycenia obrazu klinicznego dzieci i nastolatków narażonych na przewlekłą traumę relacyjną i ma służyć wsparciu klinicystów w opracowywaniu skutecznych metod pomocy. Aktualnie istniejące kategorie diagnostyczne są niewystarczające i często prowadzą do nieskutecznych (lub wręcz krzywdzących) interwencji terapeutycznych. W wystąpieniu omówione zostanie to, co charakteryzuje proponowaną kategorię diagnostyczną, czym różni się ona od już istniejących, jakie są implikacje przyjęcia proponowanego sposobu myślenia dla pracy terapeutycznej z dziećmi, nastolatkami a także dorosłymi oraz jak wpływa on na stosowanie różnych podejść i metod terapeutycznych wobec osób, których rozwój przebiegał w bardzo trudnych warunkach?
dr Magdalena Czub – psycholog
Prowadzi prywatny gabinet psychologiczny. Wcześniej adiunkt w Instytucie Badań Edukacyjnych w Warszawie, psycholog Terenowego Komitetu Ochrony Praw Dziecka w Poznaniu i kierownik zespołu zajmującego się̨ diagnozą i terapią dzieci wykorzystywanych seksualnie. Od lat, zarówno w praktyce jak i pracy naukowej, zajmuje się tematyką rozwoju społeczno-emocjonalnego oraz traumy. Autorka licznych publikacji i książek; min.: „Rozwój społeczno-emocjonalny w pierwszych sześciu latach życia”, „Zrozumieć dziecko wykorzystywane seksualnie”.
Prowadzi terapię osób borykających się z konsekwencjami doświadczeń traumatycznych oraz wspiera rodziców biologicznych i adopcyjnych w sytuacjach kryzysowych. Prowadzi szkolenia oraz spotkania konsultacyjno-superwizyjne. Certyfikowana terapeutka traumy metodą Eye Movement Desensitisation and Reprocessing (EMDR) oraz certyfikowana terapeutka traumy metodą NeuroAffective Relational Model™(NARM). Ukończyła szkolenie NARM Master Class. Jest asystentką i akredytowaną terapeutką szkoleniową na treningach NARM.
Od traumy szokowej do traumy rozwojowej w psychoterapii młodzieży
Abstrakt:
Wystąpienie obejmuje prezentację studium przypadku ukazującego jak podczas psychoterapii młodzieży można integratywnie połączyć założenia nurtu terapii systemowej, przy wykorzystaniu technik pedagogiki traumy oraz terapii traumy rozwojowej w ujęciu Neuroafektywnego Modelu Relacyjnego (NARM™).
Często młodzi ludzi zgłaszają się do gabinetu psychoterapeuty wskazując na przeżywanie kryzysu wieku adolescencji jako trudnego momentu w ich życiu, który doprowadził do załamania lub podczas którego doświadczyli traumy szokowej, będącej w takich wypadkach wyjściowym tematem spotkań z terapeutą. Jednak w toku terapii z młodymi ludźmi odkrywane są trudne doświadczania z dzieciństwa w relacji z rodzicami i to one stają się osią pogłębionej pracy terapeutycznej. Dzieje się tak dlatego, że zgodnie z założeniem koncepcji rozwoju E.H. Eriksona, piąty etap rozwojowy przypadający na okres dojrzewania jest w najwyższym stopniu zintegrowany z pierwszym etapem rozwojowym, w ramach którego dzieci budują pierwszą więź i uczą się ufać lub nie ufać w relacji. Oznacza to z jednej strony, że konsekwencje negatywnie rozwiązanego kryzysu rozwojowego w okresie niemowlęcym ujawnią się na etapie piątym, a z drugiej strony czas, w którym rozwojowo młodzież boryka się z kryzysem tożsamości umożliwia w dużym stopniu „nadrobienie” zaległości rozwojowych wokół tematyki zaufania w relacji. W efekcie prawidłowo i wspierająco prowadzona terapia na tym etapie rozwoju pozwoli na doświadczenie wzrostu potraumatycznego u młodych ludzi i wejście w dorosłość z rozwiązanymi konfliktami wewnętrznymi i zdolnością do rozwiązywania pozytywnie dalszych kryzysów rozwojowych.
Prof. UAM
dr hab. Ewa Karmolińska-Jagodzik
Absolwentka psychologii UAM w Poznaniu, gdzie aktualnie pracuje w Zakładzie Socjopedagogicznych Problemów Młodzieży.
Prof. UAM dr hab. Ewa Karmolińska-Jagodzik ukończyła szereg szkoleń, kursów i otrzymała wiele certyfikatów uprawniających do prowadzenia psychoterapii, szkoleń i warsztatów.
Jest praktykującą psychoterapeutką systemową, psychoterapeutką Transkulturowej Psychoterapii Pozytywnej oraz praktykiem NARM™. Prowadzi terapię osób dorosłych, młodzieży i dzieci, zgodnie z założeniami terapii systemowej. Posiada wykształcenie i certyfikaty niezbędne do pracy z osobami po przeżytych traumach i przeżywających stres. Prowadzi terapię osób będących uczestnikami katastrof i wypadków komunikacyjnych.
Należy do: Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, Polskiego Towarzystwa Pedagogiki Porównawczej, Wielkopolskiego Towarzystwa Terapii Systemowej, Polskiego Stowarzyszenia TRE® Polska. Jest członkinią Rady Redakcyjnej oraz redaktorką tematyczną czasopisma: „Kultura Społeczeństwo Edukacja” UAM Poznań, członkinią Komitetu Redakcyjnego Pampaedia, Redaktorką tematyczną czasopisma „Dialogi o kulturze i edukacji”, recenzentką czasopisma „Społeczeństwo, Edukacja, Język” oraz członkinią Rady ds. Wsparcia Psychologicznego UAM.
Wczesne zranienia w rozumieniu dynamiki i leczeniu traumy złożonej.
Refleksje z obserwacji niemowląt i obszaru wczesnej interwencji.
Abstrakt:
Od połowy XX wieku odnotowujemy znaczący wzrost zainteresowania naukowego i klinicznego najwcześniejszym okresem rozwoju człowieka. Przyniósł on rozkwit programów pomocowych i prewencyjnych (w zakresie zdrowia psychicznego) skierowanych do niemowląt i małych dzieci oraz ich rodzin. Jednocześnie, pogłębianie wiedzy w tym zakresie, wydaje się poszerzać również rozumienie dynamiki zaburzeń u dorosłych, które wiążą się z zakłóceniem przebiegu wczesnych faz rozwojowych. W referacie chciałabym zwrócić uwagę na ten właśnie okres życia człowieka w kontekście zjawiska traumy złożonej i jej leczenia, zarówno u dzieci jak i dorosłych.
dr Magdalena Stawicka
Współfundatorka i członkini Zarządu „ZERO-PIĘĆ Fundacji na rzecz zdrowia psychicznego małych dzieci”. Jest psychologiem, psychoterapeutką pracującą zarówno z rodzinami z małymi dziećmi (w nurcie psychoterapii diady rodzic-niemowlę), jak i z dorosłymi (głównie w podejściu NARM™ oraz Somatic Experiencing® i EMDR). Przez kilkanaście lat była adiunktem w Instytucie Psychologii UAM w Poznaniu.
Dr Magdalena Stawicka od wielu lat opracowuje programy, prowadzi wykłady, szkolenia dotyczące problematyki przywiązania, diagnozy i terapii niemowląt i małych dzieci, zaburzeń przywiązania, traumy złożonej (dla wielu instytucji publicznych i prywatnych, w tym specjalizacji klinicznych) oraz superwizje indywidualne i grupowe w tym zakresie.
Trauma relacyjna i kompleksowa z perspektywy pracy terapeutycznej z dziećmi i ich rodzicami
Abstrakt:
Podczas wystąpienia omówione zostaną praktyczne aspekty terapii dzieci z doświadczeniami traumatycznymi. Dziecko i jego rodzice, choć przynależą do jednego systemu rodzinnego posiadają inne potrzeby oraz prezentują odmienne sposoby utrzymania równowagi w rodzinie. Brak porozumienia w relacjach rodzice dzieci w tym zakresie skutkuje budowaniem strategii objawowych u dzieci służących poradzeniu sobie przez nie z dylematem moje potrzeby a potrzeby rodziców. Na podstawie przykładu z własnej praktyki terapeutycznej pokazana zostanie powyższa dynamika oraz to, w jaki sposób terapeuta pomagając dziecku i jego rodzicom może wesprzeć je w procesie zdrowienia.
Beata Płażewska
Psycholożka, która od ponad dwudziestu lat pracuje jako terapeutka i psycholog dziecięcy we własnej praktyce. Specjalizuje się w udzielaniu pomocy dzieciom, rodzinom i młodym dorosłym. Zdobywała doświadczenie zawodowe w szkołach, przedszkolach, grupach terapeutycznych oraz współpracując z licznymi organizacjami i wydawnictwami. Przez lata związana z wrocławskimi uczelniami wyższymi, gdzie prowadziła zajęcia z zakresu psychologii dzieci i młodzieży. Uczestniczyła w licznych szkoleniach i kursach poszerzających jej warsztat pracy, w tym z zakresu Neuroafektywnego Rozwoju Osobowości wg modelu Mariane Benzen oraz szkoleniu Somatic Experiencing®. Obecnie poza działalnością w gabinecie superwizuje pracę psychologów dziecięcych.
Doświadczenia traumatyczne a zachowania suicydalne
Abstrakt:
Wiele osób przejawiających zachowania samobójcze ma w swoich historiach różnorodne doświadczenia traumatyczne, które mogą modyfikować ich wewnętrzny świat. Czy te doświadczenia powiązane są z występującą u nich potrzebą/myślą o autodestrukcji? jeśli tak, to w jaki sposób? bardziej traumy proste, czy relacyjne? Próba odpowiedzi na te pytania wraz z realnymi obserwacjami i przemyśleniami będzie tematem wystąpienia, bazującego na praktycznym kontakcie z pacjentami poradni suicydologicznej, działającej przy Instytucie Psychologii UWr.
dr n.med. Joanna Krawczyk
Absolwentka studiów doktoranckich w Klinice Psychiatrii Młodzieżowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi (suicydologia), mgr psychologii klinicznej, mgr muzykoterapii, psychoterapeuta, psychotraumatolog i socjoterapeuta. Specjalizuje się w tematyce zachowań samobójczych i autodestruktywnych, prowadziła grupę wsparcia dla osób w żałobie po samobójstwie. Posiada także praktyczne doświadczenie z zakresu interwencji kryzysowej, neuropsychologii oraz interesuje się możliwościami łączenia sztuki (m.in. tańca i muzyki) z oddziaływaniami terapeutycznymi wobec osób w kryzysie emocjonalnym i z zaburzeniami psychicznymi.
W instytucie Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego pracuje jako adiunkt w Zakładzie Psychologii Klinicznej i Zdrowia. Jest Kierownikiem Pracowni Konsultacji i Poradnictwa Psychologicznego oraz Poradni Suicydologiczną.
Dr Joanna Krawczyk jest również członkiem Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego, Polskiego Towarzystwa Zapobiegania Samobójstwom oraz Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychodynamicznej.